آثار فریدون مشیری؛ آینه تمام نمای وطن دوستی و انسان گرایی

تهران- ایرنا- فریدون مشیری از شاعران بنام ادبیات معاصر ایران محسوب می شود که آثارش آینه تمام نمای وطن دوستی و انسان گرایی است. شاعری که کوشید با بازتاب رویدادهای جامعه و تجربه های عینی خویش در کنار احساس و عاطفه، پیوندی عمیق میان رمانیستم و واقع گرایی در شعرهایش ایجاد کند.

فریدون مشیری شاعر بلندآوازه ایران زمین در 30 شهریور 1305 خورشیدی در تهران دیده به جهان گشود و بعدها در زمره سرآمدان شعر و ادب فارسی قرار گرفت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

او که در محیط و خانواده ای ادب دوست رشد و پرورش یافته بود توانست به واسطه ذوق و قریحه خویش به تعادلی عمیق در شعر نو پارسی ایجاد کند زیرا او درگیر تعصبات خشک و بی پایه برخی سنت گرایان و جذب شده در وادی نوپردازان روزگار خویش نبود و این مهم را می توان در شخصیت و اندیشه معتدل و آرام وی جست وجو کرد.

شاید کمتر کسی بتواند میان شاعری و اشتغال در اداره های دولتی توازن برقرار کند اما او از 18 سالگی در اداره پست و تلگراف به خدمت پرداخت و در نهایت با فعالیت در شرکت مخابرات ایران بازنشسته شد. هر چند این مقوله بر خلاف علاقه و سبک زندگی این شاعر بود.

در کنار تمامی این موارد فریدون مشیری در عرصه مطبوعات و فعالیت های مطبوعاتی نیز حضوری موفق داشت که مسوولیت وی در صفحه شعر و ادب «مجله روشنفکر» از جمله آنها محسوب می شد و در این میان شاعران بسیاری با چاپ آثار خویش در این صفحه به شهرت دست یافتند.

«تشنه توفان» نخستین مجموعه شعری این شاعر پرآوازه در 1334 خورشیدی به چاپ رسید. همچنین چند سال بعد شعر «کوچه» را انتشار داد که در ردیف محبوب ترین، زیباترین و عاشقانه ترین شعرهای زبان نو فارسی قرار داد و علت موفقیت آن را می توان در توانایی مشیری در برقراری ارتباط سازنده میان اندیشه و تجربه با دنیای شعر و ادب به دور از پیچیدگی و مصنوعات سنگین شعری پیدا کرد.

مجموعه‌های شعر «گناه دریا، نایافته، ابر و کوچه، بهار را باور کن، از خاموشی، مروارید مهر، آه باران، از دیار آشتی، یک آسمان پرنده، تا صبح تابناک اهورایی، با پنج سخن‌سر، لحظه‌ها و احساس و آواز آن پرنده غمگین» از دیگر آثار او محسوب می شود.

او همچون شاعران شعر نوین، قالب های عروضی را شکست و مصرع ها را کوتاه و بلند کرد. قالب شعرهای این شاعر بیشتر بر پایه قالب نیمایی قرار دارد. چهار پاره، قطعه و مثنوی از دیگر قالب های مورد استفاده او به شمار می رود و می توان ویژگی سبک عراقی را در شعرهایش یافت.

زبان و بیان شعر فریدون مشیری از لحاظ واژه و فعل نزدیکی زیادی به زبان فارسی کنونی دارد. در واقع او کوشیده است تا از واژه های فارسی و عربی سنگین و قدیمی دوری گزیند و هماهنگ با زبان فارسی عصر خویش سخن گوید. در واقع لطافت کلام و صداقت بیان او دلیلی بر ماندگاری نامش در میان شاعران معاصر است.

درون مایه آثار این شاعر بنام در زمینه های گوناگونی همچون انسان، عشق، اندیشه، موضوع های اجتماعی- اخلاقی، احوالات روحی، احساسات درونی و تمجید از قهرمانان ملی و بزرگان شعر فارسی به شمار می رود. شعر مشیری خصوصیت «سهل و ممتنع» دارد و پیام شعر او، عشق های شخصی و جمعی محسوب می شود، به همین دلیل آثارش برای همگان آشنا و شعرهایش سرشار از احساس و عاطفه است. به طور کلی مضامین شعری او را باید انسان محور، اجتماع محور و فرهنگ محور قلمداد کرد.

فریدون مشیری به یک دوران شعری خاص محدود نبود و شعرهایش بازتابی از تمامی مظاهر و رویدادهای اطراف وی محسوب می شد. او به خوبی توانست پیوندی عمیق میان رُمانیستم و واقع گرایی ایجاد کند و ویژگی بارز مشیری در توجه به انسان، عشق، صلح جویی و وطن دوستی سبب محبوبیت آثارش شده است. فریدون مشیری زبان جامعه و روزگار خود را به خوبی می شناخت و با آن با مردم خویش سخن می گفت. برخی راز ماندگاری او را در نگاه بی‌طرفانه اش می دانند که همواره در پی صلح و آشتی بوده است.

عبدالحسین زرین کوب محقق و نویسنده معاصر درباره فریدون مشیری می گوید: «با چنین زبان ساده، روشن و درخشانی است که فریدون، واژه به واژه با ما حرف می زند، حرف هایی را می زند که مال خود اوست، نه ابهام گرایی رندانه، شعر او را تا حد هذیان، نامفهوم می کند و نه شعار خالی از شعور آن را به وسیله مریدپروری و خودنمایی می سازد. شعر او، زبان در سخن شاعری است که دوست ندارد در پناه جبهه خاص، مکتب خاص و دیدگاه خاص خود را از اهل عصر جدا سازد. او بی ریا عشق را می ستاید، انسان را می ستاید و ایران را که جان او به فرهنگ آن بسته است دوست دارد.»

این شاعر در کنار دنیای شعر و ادب توجه ویژه ای به عرصه موسیقی ایرانی داشت و در میان سال های 1350 تا 1357 خورشیدی به عضویت شورای موسیقی و شعر رادیو در آمد و با همکاری بزرگانی همچون «هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی و عماد خراسانی» نقش مهمی در پیوند شعر با موسیقی ایفا کرد. شاید باز هم علاقه او به موسیقی را باید در محیط خانوادگی و گرایش های هنری او پیگیری کرد.

فریدون مشیری در سفری که به آلمان و آمریکا داشت و به اجرای مراسم شعرخوانی در شهرهای کلن، لیمبورگ و فرانکفورت و دانشگاه های برکلی و نیوجرسی پرداخت که با استقبال فراوان ادب دوستان همراه شد و این مهم را هم می توان به میزان محبوبیت او در خارج مرزها کشور مرتبط دانست.

«ردلف گلیکه» نویسنده وپژوهشگر سویسی در مقاله ای درباره شعر فریدون مشیری گفته است: «چنین به نظر می رسد که فریدون مشیری چون معدودی از شاعران رسالت دارد که به شکرانه وسعت دانشش و اطمینان و حساسیت درجمله بندی اش آن شکاف مصنوعی را که درگذشته ی نزدیک کشمکش هایی میان نوپردازان و سنت گرایان ایجاد شده بود، ببندد.»

سرانجام فریدون مشیری از نام آوران شعر معاصر که خالق غزل های بی بدیل و پرمایه بود در سوم آبان 1379 خورشیدی در تهران درگذشت اما آثار او همچون میراثی گرانبها از او به یادگار ماند تا نسل های آتی شاعر کوچه ها را از لابه لای اشعارش بشناسند و اندیشه اش را بازیابند.

پژوهش**2002**9131

منبع: ایرنا

کلیدواژه: اجتماعي ادبيات فارسي شعر معاصر فريدون مشيري

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۷۲۲۳۱۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تکبّر، تعرّض به حریم الهی و منجر به سقوط است

آیت الله هاشمی علیا در ابتدا به توضیح عباراتی از خطبه 192 نهج البلاغه در ارتباط با تکبر و تعصب پرداخت و با یادآوری این نکته که شیطان اساس تعصب را در عالم بنا نهاد، گفت: خداوند به ملائکه و ابلیس که شش هزار سال در بین ملائکه و موعظه‌گر آنان بود و خدا را به زیبایی عبادت کرد، امر فرمود بر آدم که از گِل خلق شده بود سجده کنند و بدین ترتیب ابلیس را در بوته امتحان قرار داد تا ذات ملک از ذات شیطان معلوم گردد. خدا می‌توانست آدم را از نوری یا عطری بیافریند که مانند آن در تمام هستی نباشد و همه طالب و تسلیم آن گردند؛ اما اگر چنین می‌کرد امتحان تمام نبود. خدا این برنامه را ریخت و شیطان به آدم سجده نکرد؛ زیرا خود را که از جنس آتش بود، از آدم برتر می‌پنداشت. چنین شد که شیطان در برابر خدا ایستاد و این به معنای جنگ با خداست که قطعا آثاری در پی دارد؛ زیرا کبریایی و عزت مخصوص خدا و حریم الهی است که آن را برای کسی جز خود قرار نداده است. سرنوشت شیطان چنین شد که در اثر یک لحظه تکبر، تمام عباداتش نابود و از درگاه الهی طرد شد و از بهشت به جهنم سقوط کرد؛ چنان سقوطی که هرگز بلند نخواهد شد. حال وضع انسان که چنان عباداتی هم ندارد چگونه خواهد بود؟ چه کسی می‌تواند خود را از ابتلا به چنین سرنوشتی در اثر تکبر ایمن بداند؟ به خصوص اینکه طبق فرمایش امیر مؤمنان علی(ع) در این خطبه، حکم خداوند در تمام عالم یکی است و فرقی بین افراد نیست.
ایشان در ادامه به برخی از آثار تکبر بر اساس برخی روایات اشاره کرد که عبارت است از پست و منفور شدن فرد متکبر در نظر مردم و محشور شدن به صورت حشره‌ای بسیار کوچک و زیر پای دیگران قرار گرفتن در قیامت. نقطه مقابل تکبر، تواضع است که انسان را رفعت می‌بخشد و نزد مردم عزیز و گرامی می‌کند. بنابراین انسان باید تلاش کند خود را تزکیه کرده، تواضع پیشه کند و همواره خود را از همه پایین‌تر بداند.